Het dagelijkse leven in Kathmandu

Na een week in de frisse berglucht was het toch wel weer even wennen in het warme, drukke en vieze Kathmandu. Inmiddels is de maand juni aangebroken en is de moesson dus officieel begonnen. Ik had verwacht dat het wel enigszins zou afkoelen tijdens de moesson, maar dat valt toch tegen. Het is nog steeds behoorlijk warm, benauwd en klammig weer. Gisteravond was het zelfs om 10 uur nog 30 graden buiten.

Op mijn werk gaat alles nog steeds zijn gangetje. Stefan en ik hebben inmiddels een schema opgesteld voor de fysio behandelingen, niet alleen voor ons maar ook voor Lina (de home visitor) en de begeleiders uit het centrum. Zo begint er dus steeds meer structuur te komen in de dagen. Elke ochtend geven we een op een therapie aan de kindjes en in de middagen doen we groepsactiviteiten, zoals dansen, zingen, kleuren en af en toe een make-up middag. Dit tot grote vreugde van de kindjes. Erg leuk om te zien. En natuurlijk kunnen wij tijdens deze middagen niet achterblijven en moeten we volop mee doen met alle activiteiten, inclusief het make-uppen.

Naast het werken hebben we inmiddels ook al een hoop mensen leren kennen in Kathmandu. De afgelopen weken is Dominique (een van de meiden van de groep die in Sankhu werkte) bij ons komen wonen in Kathmandu omdat haar werk in Sankhu tijdelijk is stopgezet. Samen hebben we het erg gezellig en vinden we elke avond wel weer gezelschap om mee te eten en drankjes te doen in de stad. Het is hier namelijk echt een komen en gaan van toeristen van over de hele wereld. Een hoop gezelligheid dus!
Zo ben ik vorige week met een paar Duitsers op pad geweest in Kathmandu om maar weer een paar tempels te gaan bewonderen. Dit keer op het 'Kathmandu durbar square'. Volgens de lonely planet de nummer 1 van de 15 top experiences in Nepal. Ook dit keer was het weer een van de vele feestdagen en was het dus een drukte van belang met Nepalesen die maar een beetje aan het hangen waren voor de tempels. Het durbar square zelf was wel mooi, maar voor mij ook dit keer niet anders dan alle andere tempels die ik hier al gezien heb. Het enige verschil wat mij opviel waren de enorme hoeveelheden duiven die op de daken van de tempels zaten. Ja zelfs hier zijn die verdomde beesten dus te vinden.

Naast alle buitenlandse toeristen zijn er ook een hoop Nederlanders in Nepal. En afgelopen week kwam ik wel een hele bijzondere tegen. Mijn huisgenootje Inge! (Niet geheel toevallig hoor) Ik moet zeggen dat het toch wel weer erg leuk was om even een vertrouwd persoon van thuis om me heen te hebben!

Verder moest ik afgelopen week mijn visum gaan verlengen. Wat bekend dat er al bijna 90 dagen opzitten. De tijd vliegt voorbij! Samen met Marit ben ik naar het department of immigration geweest om daar ons visum te verlengen. Goed voorbereid met een foto en allerlei kopietjes kwamen we na een lange taxrit aan op het bureau. Ik had me van te voren ingesteld op een hoop gezeik en lange rijen. Maar dat viel me alles mee. Het enige 'gezeik' dat we hebben gehad was dat we volgens hun het verkeerde formulier hadden ingevuld en dat we dus ter plekke een nieuwe moesten invullen (wat uiteindelijk precies hetzelfde bleek te zijn maar dan met een andere lay-out, typisch weer). Valt mee dus. Uiteindelijk liepen we na 2,5 uur het bureau uit met een verlengd visum!

Kortom het leven gaat hier rustig door en ik heb het nog steeds prima naar mijn zin. Mijn laatste weken Nepal zijn inmiddels ingegaan dus ik probeer er maar zoveel mogelijk van te genieten. Gelukkig staan er nog een aantal leuke dingen op me te wachten. Zo gaan we nog een bezoekje brengen aan de meiden die in Dhading wonen en werken en gaan we met de groep een Nepalese kookles volgen. Ik ben heel benieuwd!