Nu toch echt ingeburgerd

In mijn laatste twee weken ben ik nog even echt goed ingeburgerd in het Nepalese leven. Niet alleen heb ik het echte dorpse leven mogen meemaken, maar heb ik ook mijn leven op het spel gezet tijdens een busritje, heb ik zelf deelgenomen aan het chaotische verkeer en ben ik gezegend met een tikka.

Afgelopen weekend ben ik samen met de andere meiden van de groep naar Dhading geweest om Marit en Fenna op te zoeken. Dhading is een gebied in de bergen tussen Kathmandu en Pokhara . Marit en Fenna wonen en werken daar in het kleine bergdorpje Patle. Ze wonen daar in een gastgezin. Om daar te komen moesten we eerst drie uur met de local bus en daarna nog drie uur de berg op lopen. Echt een dorpje in de middle of nowhere dus. De reis ging weer echt op z’n Nepalees, onvoorspelbaar dus. Na een half uurtje rijden kwamen we in een grote file terecht. Een vrachtwagen stond midden op de weg stil omdat hij een steen door zijn ruit had gehad. Daar stonden we dan. We zaten enigszins gestresst in de bus omdat Marit ons vlak daarvoor had gebeld met de mededeling dat er nog een bus omhoog zou gaan en dat we dus niet zouden hoeven lopen. Met 1,5 uur vertraging kwamen we uiteindelijk in het dorpje aan waar we zouden moeten overstappen. In eerste instantie leek het erop dat de bus al weg was en dat we toch moesten gaan lopen. Na wat rondlopen door het dorpje zagen we toch nog een bus staan en wonder boven wonder was dat de bus omhoog. Mazzel dus! Helaas zat de bus wel echt tot aan de nok vol en hadden we de keuze om nog 1,5 uur als een sardientje in een stik hete bus te staan of op het dak van de bus te gaan zitten. Voor mij was de keus snel gemaakt, dat werd het dak. Stiekem wilde ik dat altijd al een keer meemaken. Ik had er alleen niet helemaal over nagedacht dat de bus over het wandelpad naar boven zou gaan. Even slikken dus toen de bus opeens een smal pad vol modder en kuilen opdraaiden. Maar wat was het uitzicht mooi! Na 1,5 uur doorelkaar geschud te zijn kwamen we in het dorpje aan en stonden Marit en Fenna al op ons te wachten. Ze hebben ons door het dorpje naar het huis van Aamaa (mama in het Nepalees) geleid. Het huis van aamaa was klein en primitief. Ze had een apart huisje voor ons waar wij konden slapen, boven de geiten en buffels. En dat was te ruiken ook. ‘s avonds had aamaa voor ons allemaal gekookt, natuurlijk dal bhat. En zoals dat hoort moesten we dat met onze handen eten. Met de rechterhand om precies te zijn. Lekker knoeien dus. Maar wel erg lekker!
Na een onrustige nacht met veel dierengeluiden zijn we de volgende dag in de omgeving gaan wandelen. Erg mooi en zo groen! Na de hele dag wandelen zijn we geeindigd bij een plaatselijke genezer die Dominique wel van haar rugpijn af kon helpen. Ze kreeg van hem wel een hele aparte ‘behandeling’. Eerst werden er een aantal gebedjes gedaan waarbij hij verschillende vormpjes met rijstkorrels maakte. Daarna werd de rugpijn met een soort van bezem van haar rug afgeveegd. Ik ben benieuwd.
Al met al dus een hele bijzondere ervaring. Totaal niet te vergelijken met het leven in de stad.

Daarnaast was het afgelopen week natuurlijk ook tijd om afscheid te nemen op mijn werk. Van de moeders had ik begrepen dat het eigenlijk ook de bedoeling was om op het hoofdkantoor afscheid te nemen. Het hoofdkantoor zit in het cp center waar ik de eerste twee weken gewerkt heb. Omdat dat centrum nogal lastig te bereiken is besloot ik er op de fiets naartoe te gaan. Ik dacht dat ik dat na drie maanden Nepal wel aankon. Maar dat was alsnog een hele uitdaging. Fietsen aan de linkerkant van de weg met overal toeterende auto’s en motoren. Het was uiteindelijk een uur fietsen, waarvan zeker de helft omhoog. Behoorlijk afzien dus wel. Maar ik heb het overleefd. Daarna kwam natuurlijk het afscheid op mijn werkplek in Ghathagar. Het viel me toch zwaarder dan ik had gedacht. Ik heb het daar de afgelopen weken zo naar mijn zin gehad. Het afscheid bestond uit een soort van kleine ceremonie. Er werd een dienblad naar binnen gedragen met daarop een soort rode poeder, een sjaaltje en een bosje bloemen. Alsof ik gehuldigd werd. Met het rode poeder, tikka poeder zoals dat hier genoemd word, werd ik door elke moeder en door Lina ‘gezegend’. Dit werd gedaan door een stip op mijn voorhoofd te zetten. Daarna kreeg ik het witte sjaaltje omgehangen en werd het zelf geplukte bosje bloemen in mijn handen gedrukt. Na nog een paar foto’s met alle kindjes zat het er dan echt op. Heel raar.

Nu heb ik nog een paar dagen in Kathmandu om de laatste dingen te bezichtigen en afscheid te nemen met de groep. Aanstaande vrijdag vlieg ik naar Kuala Lumpur. De volgende dag vlieg ik dan vervolgens door naar Jakarta waar ik met Eline heb afgesproken. We gaan samen nog drie weken rondreizen en genieten van cultuur, zon, zee en strand. Erg veel zin in! Ik ben wel klaar voor een nieuwe uitdaging.