Langtang-Gosainkunda trekking

Inmiddels zijn er alweer twee weken voorbij en heb ik weer behoorlijk wat avonturen beleefd. De afgelopen twee weken heb ik samen met Marit (een meisje van de vrijwilligersgroep), Michaela (nog een andere nedelandse vrouw), een gids en twee dragers de Langtang-Gosainkunda trekking gedaan.

Het begon woensdagochtend met een lange busrit. Om half 7 ‘s ochtends werden we door de gids bij ons hotel opgehaald en werden we naar het busstation gebracht. Onderweg naar de bus werd ons verteld dat we met een local bus naar een dorpje, ongeveer 120 km van Kathamdu zouden gaan en dat vanaf daar onze trekking zou beginnen. Het zou een rit van ongeveer 7 uur zijn. Op dat moment had ik al een vermoeden wat voor een rit het zou gaan worden, 7 uur over 120 km dat beloofde niet veel goeds. En dat vermoeden kwam al helemaal toen ik de bus zag waarmee we zouden gaan. Het was een echte local bus. Er zaten nog een paar andere toeristen in en verder zat hij vol met nepalezen. En vol betekent ook echt vol. Ik had het geluk dat ik een plekje vooraan naast het raam toegewezen kreeg, want verder was het dringen geblazen in de bus. Marit werd achterin de bus gezet tussen 6 nepalezen waar eigenlijk maar plek was voor 4 en dan zaten er zelfs ook nog mensen op het dak van de bus. Zoals ik al vermoeden was de rit een hel. De weg was op sommige stukken erg slecht en de afgronden langs de weg waren enorm diep. Het eerste uur heb ik met angstzweet meegekeken hoe de chauffeur de bus langs de gaten en afgronden wist te manouvreren. Heel vermoeiend en stressvol om naar te kijken, aangezien ik er niet echt controle over had. Na een tijdje had ik meer vertrouwen in de chauffeur en kon ik wat relaxter zitten. Halverwege kregen we een half uurtje de tijd om te lunchen. De gids nam ons mee naar een plaatselijk cafeetje waar we onze eerste echte Nepalese maaltijd hebben gegeten, dhal baat. Oftewel rijst met een soort van linzensoepje die je er overheen moet gooien en daarbij nog een soort van prutje met aardappels en spinazi. Beetje vreemde combinatie, maar opzich wel goed te eten. De lunch was bij de Nepalesen in de bus niet zo goed gevallen waardoor ze stuk voor stuk begonnen te kotsen. Heel prettig. Het laatste deel van de busrit heb ik met Marit gewisseld van plek en zat ik dus opgepropt tussen de nepaleesjes. De hele busrit heeft ons uiteindelijk iets meer dan 9 uur gekost.
De volgende ochtend begon dan daadwerkelijk de trekking. En hij begon gelijk goed. Na een uur lopen begon het met regen, eerst zachtjes maar al snel kwam het met bakken uit de lucht. Eigenwijs als ik ben had ik mijn regenbroek niet aangetrokken waardoor ik binnen een paar minuten al compleet doorwerkt was. Niet echt handig. De tocht verder was best wel mooi! Het pad liep langs allerlei kleine theehuisjes die door gezinnen gerund werden. De dagen daarna kwamen de echte hoge bergen in zicht, maar was het ook nog steeds wandelen door de bossen en langs wild stromende riviertjes. Ik kon niet wachten om echt tussen de toppen van de wereld te staan! De dagen die we maakten waren wel flinke dagen, elke dag zo’n 1000 meter stijgen. Het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, kwam voor mij op dag 3 van de tocht, waarbij we de top van de Kyanjin Ri (4773m) hebben beklommen. Het was een pittig tochtje met af en toe stijlen stukken erin, maar toch had ik het me van te voren anders voorgesteld. Ik had verwacht dat het flink sneeuw stampen werd, maar er was nauwelijks sneeuw te vinden op de weg naar boven. En dat op zo’n grote hoogte! Stiekem baalde ik daar best een beetje van. Het voelde op dat moment helemaal niet als een beklimming van een top in de Himalaya. Maar dat veranderde al snel toen ik op de top aankwam. Het uitzicht was echt fantastisch! Echt zo mooi! Dus eenmaal op de top voelde het toch wel als een hele prestatie!
Deel twee van onze tocht ging naar Gosainkunda, oftewel ‘frozen lake’. Een meer dat op 4380m hoog ligt en heilig is in het hindoeisme. De tocht naar deze plek was erg mooi! Het landschap was heel afwisselend. Het uitzicht gedurende de hele tocht was ontzettend mooi. Het ene moment liepen we door de felgekleurde rhododendroms en het andere moment liepen we stijle besneeuwde paadjes omhoog. Het meer zelf lag erg mooi tussen verschillende hoge bergen, maar was verder niet meer dan een bevroren meer met een hoop sneeuw erop. Vanaf het meer zijn we over een bergpas van 4610m gelopen en hebben we de terugweg naar Kathmandu ingezet. Op onze ene laatste dag kwamen onze dragers nog met een verrassing voor ons. Met een trots gezicht kwamen ze aanzetten met twee plastictasje met in beide zakjes een levende kip erin. Marit en ik hadden namelijk onderweg zoveel over eten gepraat, wat we wel niet allemaal misten dat de gidsen speciaal voor ons een kip gingen slachten voor ons laatste avondmaal in de bergen. Uiteindelijk zijn we tot op 10km vanaf de stad helemaal teruggelopen en was het al met al een hele vermoeiende maar ontzettend mooie ervaring!